Badanie słuchu za pomocą szeptu i mowy przedstawione powyżej daje nam dobrą orientację ogólną co do zdolności słuchowej badanej osoby, pozwala często na wyciąganie wniosków co do lokalizacji schorzenia i na stwierdzenie udawania lub przesadzania w chorobie (agrawacji) nawet bez zastosowania specjalnych prób na udawanie, pozwala ono także na wnioski o skuteczności naszego leczenia (badanie przed i pooperacyjne), musi być jednak uważane za metodę badania prymitywną i nie spełniającą wymagań stawianych nowoczesnej audiometrii. Przy zachowaniu wszystkich przedstawionych zasad postępowania, badanie słuchu mową bez użycia aparatury elektroakustycznej z przyrządami pomiarowymi nie daje nam wyników tak dokładnych, jakimi musimy dysponować w przypadku dobierania protez słuchowych, w ustaleniu wskazań do Fenestracji lub obliczaniu wskaźnika socjalnej wydolności słuchowej. Zadania te spełnia poza audiometrią (z użyciem tonów czystych) szczegółowe badanie za pomocą audiometrów, które do głośnika lub słuchawki nałożonej, na ucho badane dostarczają mowę (próbne słowa jedno lub dwusylabowe, całe zdania w formie pytań lub zadań stawianych badanemu). Natężenie jej może być bardzo dokładnie mierzone na przyrządach pomiarowych takiego audiometru. Źródłem akustycznym w tym audiometrze jest mowa nagrana na płyty i za pomocą adaptera odtwarzana do słuchawek lub głos osoby badającej chorego, przenoszony do słuchawek przez mikrofon i wzmacniacze. [więcej w: stomatolog, dentofobia, belimumab ]
Tags: belimumab, dentofobia, stomatolog